Soms zit het even tegen, of zie je het zelf even niet meer,

heb je pijn of verdriet, of beiden.

Zeggen dat je negatief bent, of het positieve niet ziet

dat helpt niet echt

zeggen dat je niet zo in de put moet zitten evenmin.

Wat dan wel?

Je moeder die je een dagje mee neemt,

de gezelligheid samen delen, herinneringen ophalen,

een lief kopje thee in de ochtend als je net wakker bent

het zonnetje dat schijnt buiten,

en in mijn geval

mijn gids die me in het licht zet waar ik in slaap val.

Een roze bril lijkt mooi en is het ook wel,

het laat alles mooier eruit zien,

vrolijker, warmer en liefdevoller,

maar die arm om je schouder,

die stem die zegt dat alles goed komt,

die knuffel van iemand die van je houdt,

dat is liefde, steun en genegenheid...

daarmee redt ik het wel.

Vergeven en daarna loslaten,

daarbij is deze roze bril super handig

daar is ie fantastisch voor.

Ik ben dan ook blij dat ik de mijne terug gevonden heb.

Liefs Cialara.