2014-06-30

Zielsreis van Philomena

Hierbij vertelt Philomena haar zielsreis die ze bij mij heeft mogen maken, een ingezonden stuk dus! Veel leesplezier alvast.



Dag Jorine! Ik wil je graag bedanken voor de prachtige ‘zielereis’ die we samen gemaakt hebben. Ik heb er een verslagje van gemaakt, en al zal het voor iedereen weer een totaal eigen en dus andere ervaring zijn, misschien krijgen mensen zo toch een beetje een idee wat er mogelijk is…

We beginnen met een beschermend rondje van stenen, en dan ‘aarden’, door in je verbeelding vier gouden stroken vast te klikken in het centrum van de aarde, en dan de verbinding de andere kant op: via de kruin naar het centrum van het heelal. Dan volgt de ‘zielereis’ alias geleide meditatie, waarin de beelden elkaar opvolgen en wij elkaar ook vaak aanvullen, al merk ik wel dat het met de hulp van Jorine veel en veel dieper gaat dan ik alleen zou kunnen.

Ik sta in een cirkel van stenen, er komt iemand op me toe lopen, het is mijn gids. Ze voelt heel vertrouwd, houdt een poosje mijn handen vast. Dan verschijnen vier engelen achter mij, die aan de schoonmaak gaan, ze nemen veel zware donkere energie bij me weg. Dan zwengelt mijn gids mijn armen op en neer, en pompt ze zo nieuwe schone energie in mijn lijf. Het voelt heel warm aan. Er komt een man aangelopen, is het Jezus? Ik vermoed het, maar… kom op, Jézus?! 

Mijn gids is naast me komen staan, Jezus pakt mijn handen en zegt ‘eindelijk kunnen we nu echt verbinden’. Hij nodigt me uit mee te lopen, maar ik heb het gevoel dat ik er nog niet klaar voor ben: ik vraag hem eerst om vergeving, voor al het gedraal. Hij hoort me welwillend aan, vindt het duidelijk niet zo belangrijk, ‘je mag jezelf vergeven’ zegt hij. De engelen komen nog even terug, om nu ook de laatste restjes weg te vegen, ik voel mezelf groter worden, een gouden figuur. Dan gaan we met z’n drieën op stap. Het lege landschap is er om me erop te wijzen dat ik mag genieten van de leegte en de stilte, niet altijd druk hoef te zijn.
Dan komen we bij een afgrond, er loopt een weg naar beneden, langs de helling groeien  bloemen: Jezus plukt een mooie witte bloem voor me. We naderen water: het is de bedoeling dat ik door het water ga lopen, het is als het uitwissen van een oud levensspoor. Dan staat Jezus stil, en ik besef met een schok dat ik gedoopt – of is het ‘ontdoopt’?! -  ga worden. ‘Deze keer word je gedoopt in je eigen naam’, zegt Jezus, ze gaan allebei aan een kant staan en laten me heel voorzichtig helemaal onderdompelen. Ik word welkom geheten.

Dan staan mijn gids, Jezus en ik in een kringetje, armen om elkaars schouders, en ontstaat er een steeds intenser gevoel van eenheid, een lichtende eenheid, waarin het voelt alsof ik steeds meer oplos in het licht. ‘Je bent niet je lichaam, je bent energie, licht en bewustzijn, onvoorwaardelijke liefde’. Mooi zoals Jorine het omschrijft, ik heb hier geen woorden bij. Ik ben even deel van het grote heelal, zie hier en daar een vrolijk engelengezicht opduiken.

Dan wordt er ineens gedanst, eerst door ons drieën, mijn gids, Jezus en ik, dan zijn er ook anderen, we dansen tegen de klok in (heeft met verandering te maken, zegt Jorine). Het doet heel oud en oerwoudachtig aan. Het herinnert me aan een vorig-leven ervaring van jaren terug. Dat leven liep beroerd af, ik werd vermoord en bleef met het gevoel zitten dat het allemaal hopeloos en nutteloos is, wat je ook doet of probeert.

De les is nu, dat die conclusie, in het licht van de eenheidservaring van zojuist, niet klopt, maar dat ik die wel heel lang met me heb meegedragen. Het doel in dit aardse leven is om iets van die eenheid door te geven, bekend te maken - en meer niet. Dat is het enige belangrijke. De rest is niet echt, bestaat niet echt, gaat allemaal voorbij. Als ik daar gefrustreerd door raak komt dat omdat ik vanuit het gevoel van afgescheiden-zijn mijn wil wil doordrijven, mijn ego wil laten presteren, en me daarmee niet helemaal overgeef aan de dienst aan die eenheid. Ik laat me dan alleen maar meeslepen in die ego-waan van niet-eenheid. Het is allemaal heel duidelijk, gezien vanuit die eenheidservaring, maar het is heel moeilijk om die herinnering en die les vast te blijven houden in het ‘gewone’ leven…

Jorine vraagt of Jezus en mijn gids er nog zijn, ik zie ze achter me. Volgens haar geeft Jezus me een vlam mee voor de terugreis, het wordt tijd! We keren weer terug en nemen afscheid. Wat ben ik dankbaar voor deze prachtige reis, en deze reisgenoten!

liefs
Philomena.


2014-06-23

Offer aan het water van moeder aarde

Sinds ik mee heb gedaan aan het regenboogpad met al haar inwijdingen, heb ik gemerkt dat ik het zalig vind om spiritualiteit te verbinden met het aardse. Het maakt het leven nog magischer, mooier en zachter. Je voelt je nog meer betrokken bij moeder aarde, onze moeder. En de stem van het water, Mama Sirena, dat al het water op onze wereld vertegenwoordigd. Het water dat rondom ons is, in ons is, wat ons het leven geeft.

Vandaag was het de dag waarop we de Pleiaden weer kunnen zien vanaf onze wereld. De dag die de Inca's vieren ieder jaar. En dit jaar heb ik op mijn eigen wijze mee gedaan. Geholpen door ook gebruik te maken van de cirkel van Choctaw om me te focussen, heb ik een water despacho gemaakt. Een despacho is een offer dat je brengt. Het bestaat uit natuurlijke eetbare en organische materialen. In onze despacho hebben we gebruik gemaakt van bloemen, witte en rode, snoepjes en schelpen. Midden in de Choctaw cirkel hebben we hem gevuld, onze wensen en onze zorgen en lasten alles hebben we ingeblazen en met het offer mee gegeven. Daarna hebben we het offer te water gelaten in de sloot achter ons huis. Een stil moment samen met mijn dochter. Even samen genieten van de mooie zon op deze lange dag!