Gisteren was ik in gesprek met een vriend die zojuist bij zijn tante was geweest. Het ging niet goed met haar, en hij vertelde dat het nog maar enkele uren hooguit zou duren voordat ze over zou gaan. Zo hadden de doktoren gesproken. Hij was verdrietig en voelde zich heel naar erbij. Hij is net zo gevoelig als ik en ik stelde hem voor om een stukje met zijn tante mee te gaan als het zo ver was.
Eerst had hij zijn twijfels, wist niet of hij dat zou kunnen, had er ook bijna angst voor, angst voor wat we zouden zien. Ik stelde hem gerust en vertelde wat er kon gebeuren. Vanuit vertrouwen en vanuit de woorden van mijn gids sprak ik wat ik voelde dat er zou gebeuren. Hij twijfelde niet langer en toen hij voelde dat het tijd werd begonnen we.
We stemden ons af op de tante en gingen op pad. Ik kwam niet bij zijn tante terecht, maar in een soort van hal waar een donkere gang op uit kwam. De hal waar ik was leek iets lichter, maar ook niet echt heel licht nog. Ik stond daar met een staf in mijn hand, waarop een lichtje brandde, als een kleine vlam. Om mij heen voelde ik meerdere zielen, het waren de kleine gouden zielen die vaak bij mij zijn op bijzondere momenten.
Mijn vriend was in de kamer belandt waar zijn familie was, bij zijn tante... maar zijn tante zag hij niet meer. Intussen zag ik vanuit mijn standpunt dat ze door het plafond leek te gaan, en ik zei tegen hem om omhoog te kijken, omdat ze niet meer daar was (later bleek dat ze op dat moment inderdaad fysiek is overleden). Het bed was leeg. Even later kwam hij bij mij staan en samen keken we de gang in die voor ons lag. Nog steeds donker, maar we voelden dat iemand er aan kwam.
Na enige minuten kwam daar inderdaad iemand aan. Een vrouw, gekleed in een wit kleed, op blote voeten, en met bloemen in haar handen. Ze was niet alleen, ze had een mannelijke gids bij zich. De gids was heel wit, straalde wit licht uit ook. Langzaam kwamen ze dichterbij, maar het schoot niet echt op... ik voelde terughoudendheid en paniek. Ook mijn vriend voelde het, en we besloten om naar haar toe te wandelen. Hij voorop, het was tenslotte zijn tante.
Toen zijn tante hem zag, keek ze verbaasd, hoe kom jij nu hier, en waarom ben je hier, vroeg ze. We voelden haar ongerustheid en stelden haar gerust. Hij legde kort uit dat hij dat kon en dat hij nog even bij haar wilde zijn, om een stukje mee te gaan met haar.
Achter ons werd het intussen steeds lichter en toen we even keken naar waar ik stond zagen we daar een gigantische lichtpoort. De poort was enorm groot, bijna als een middeleeuwse poort, maar dan met mooi zacht helder licht in alle kleuren, al was het blauwgroene het meest opvallend. Maar ook was er roze en paars te zien, en zacht blauw. In het midden konden wij niet kijken, ik zag alleen de contouren.
Tante vond het fijn dat mijn vriend haar kwam begeleiden een klein stukje. Ze kwam tot rust en we voelden de acceptatie van de situatie groeien. Samen met mijn vriend liep ze het laatste stukje tot de poort die zich voor haar opende. De wit verlichte gids liep aan haar andere zijde mee.
Voor de poort namen ze afscheid, niet een vaarwel, maar een tot later. De poort die zo licht was verlichtte nu de gehele ruimte en vanuit de poort kwam een enorme grote engel tevoorschijn, zo fel wit licht en zoveel liefde, dat mijn ziel er van pijn deed bijna, zo mooi! Het was tijd om over te gaan naar de andere kant van de poort. Nog een laatste knuffel met tante waarbij ze zei dat ze zo trots op hem was en zo van hem hield en hem zou gaan missen, en daar ging ze. Door de poort.
Even wilden we mee, maar we konden niet en mochten niet, zachtjes werden we tegengehouden. Het is nog niet onze tijd om naar huis te gaan. Zachtjes gingen wij weer terug naar hier...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten