Dag Jorine! Ik wil je graag
bedanken voor de prachtige ‘zielereis’ die we samen gemaakt hebben. Ik heb er
een verslagje van gemaakt, en al zal het voor iedereen weer een totaal eigen en
dus andere ervaring zijn, misschien krijgen mensen zo toch een beetje een idee
wat er mogelijk is…
We beginnen met een
beschermend rondje van stenen, en dan ‘aarden’, door in je verbeelding vier
gouden stroken vast te klikken in het centrum van de aarde, en dan de
verbinding de andere kant op: via de kruin naar het centrum van het heelal. Dan
volgt de ‘zielereis’ alias geleide meditatie, waarin de beelden elkaar opvolgen
en wij elkaar ook vaak aanvullen, al merk ik wel dat het met de hulp van Jorine
veel en veel dieper gaat dan ik alleen zou kunnen.
Ik sta in een cirkel van stenen, er komt iemand op me
toe lopen, het is mijn gids. Ze voelt heel vertrouwd, houdt een poosje mijn
handen vast. Dan verschijnen vier engelen achter mij, die aan de schoonmaak
gaan, ze nemen veel zware donkere energie bij me weg. Dan zwengelt mijn gids
mijn armen op en neer, en pompt ze zo nieuwe schone energie in mijn lijf. Het
voelt heel warm aan. Er komt een man aangelopen, is het Jezus? Ik vermoed het,
maar… kom op, Jézus?!
Mijn gids is naast me komen staan, Jezus pakt mijn
handen en zegt ‘eindelijk kunnen we nu echt verbinden’. Hij nodigt me uit mee
te lopen, maar ik heb het gevoel dat ik er nog niet klaar voor ben: ik vraag
hem eerst om vergeving, voor al het gedraal. Hij hoort me welwillend aan, vindt
het duidelijk niet zo belangrijk, ‘je mag jezelf vergeven’ zegt hij. De engelen
komen nog even terug, om nu ook de laatste restjes weg te vegen, ik voel mezelf
groter worden, een gouden figuur. Dan gaan we met z’n drieën op stap. Het lege
landschap is er om me erop te wijzen dat ik mag genieten van de leegte en de
stilte, niet altijd druk hoef te zijn.
Dan komen we bij een afgrond, er loopt een weg naar
beneden, langs de helling groeien
bloemen: Jezus plukt een mooie witte bloem voor me. We naderen water:
het is de bedoeling dat ik door het water ga lopen, het is als het uitwissen
van een oud levensspoor. Dan staat Jezus stil, en ik besef met een schok dat ik
gedoopt – of is het ‘ontdoopt’?! - ga
worden. ‘Deze keer word je gedoopt in je eigen naam’, zegt Jezus, ze gaan allebei
aan een kant staan en laten me heel voorzichtig helemaal onderdompelen. Ik word
welkom geheten.
Dan staan mijn gids, Jezus en ik in een kringetje,
armen om elkaars schouders, en ontstaat er een steeds intenser gevoel van
eenheid, een lichtende eenheid, waarin het voelt alsof ik steeds meer oplos in
het licht. ‘Je bent niet je lichaam, je bent energie, licht en bewustzijn,
onvoorwaardelijke liefde’. Mooi zoals Jorine het omschrijft, ik heb hier geen
woorden bij. Ik ben even deel van het grote heelal, zie hier en daar een vrolijk
engelengezicht opduiken.
Dan wordt er ineens gedanst, eerst door ons drieën, mijn
gids, Jezus en ik, dan zijn er ook anderen, we dansen tegen de klok in (heeft
met verandering te maken, zegt Jorine). Het doet heel oud en oerwoudachtig aan.
Het herinnert me aan een vorig-leven ervaring van jaren terug. Dat leven liep
beroerd af, ik werd vermoord en bleef met het gevoel zitten dat het allemaal
hopeloos en nutteloos is, wat je ook doet of probeert.
De les is nu, dat die conclusie, in het licht van de
eenheidservaring van zojuist, niet klopt, maar dat ik die wel heel lang met me
heb meegedragen. Het doel in dit aardse leven is om iets van die eenheid door
te geven, bekend te maken - en meer niet. Dat is het enige belangrijke. De rest
is niet echt, bestaat niet echt, gaat allemaal voorbij. Als ik daar
gefrustreerd door raak komt dat omdat ik vanuit het gevoel van
afgescheiden-zijn mijn wil wil doordrijven, mijn ego wil laten presteren, en me
daarmee niet helemaal overgeef aan de dienst aan die eenheid. Ik laat me dan
alleen maar meeslepen in die ego-waan van niet-eenheid. Het is allemaal heel
duidelijk, gezien vanuit die eenheidservaring, maar het is heel moeilijk om die
herinnering en die les vast te blijven houden in het ‘gewone’ leven…
Jorine vraagt of Jezus en mijn gids er nog zijn, ik
zie ze achter me. Volgens haar geeft Jezus me een vlam mee voor de terugreis,
het wordt tijd! We keren weer terug en nemen afscheid. Wat ben ik dankbaar voor
deze prachtige reis, en deze reisgenoten!
liefs
