Ik kwam in een turquoise groen blauwe omgeving van licht draden die als bomen leken. Ik bewoog naar voren toe alsof ik door een bos wandelde, zo kwam het op mij over. Na enige tijd zag ik een licht in de verte en daar verscheen een man. Ik vermoedde dat het mijn gids Cialaar was en dus liep ik op hem af. Maar ik bleef op een afstand staan en voelde dat er iets niet klopte. De man die ik zag, kwam niet dichterbij en ik bleef even op afstand staan kijken. Plots stond de man voor mij. Donker kort golvend haar, kapsel zoals Charlie Chaplin, met een snor en een klein puntbaardje. Bepaald niet zoals ik mij Cialaar herinner, en ook de energie van deze ziel is anders. Springerig, energiek, onbesuisd... als een clown bijna.
Ik voel nog eens goed, en merk dat mijn gids Cialaar er wel is,maar niet in beeld komt vooralsnog, hij is achter mij als een fijne bescherming en laat mij hand in hand met Charlie Chaplin, zoals ik hem maar even noem, meegaan. Je kan hem net zo goed ook met Willie Wonka kunnen vergelijken overigens. Zo druk is hij. Hij neemt me mee op reis. We gaan een stukje omhoog, het is net of we op een roltrap stappen, onzichtbaar dan wel en op een hoger niveau weer eraf stappen.
Hier zie ik plotseling een groot wit huis verschijnen. Het lijkt op een paleis, zo groot is het. Met een mooie entree met bordes, en een deur, waar de man mij voorgaat naar binnen toe. Herinneringen aan een kasteel in de Ardennen van de Hara Krishna beweging, waar ik een paar jaar geleden op bezoek ben geweest, komen naar boven, maar de sfeer is totaal anders. Het is er zo licht, alsof de zon zalig schijnt hier, binnen en buiten. Op de vloer zie ik autootjes en kleine kinderen die er mee spelen, ik zie overal kinderen opeens. Ze rennen van de trap, of roetsjen van de trapleuning. Ze lijken hier overal te zijn, te spelen, druk en uitbundig, maar heel lief, niet storend. (Hoe anders dan hier in huis de laatste dagen, waar de kids zo enorm druk zijn!!)
We lopen door de openslaande deuren naar buiten, waar ook heerlijk de zon schijnt en daar zie ik in de tuin ook overal kinderen spelen. Op de schommels, op een soort van (rol?) schaatsjes, op draaimolens... en wat mij treft is hun vrolijkheid. Het is zo zalig om zo zorgeloos, te zijn gewoon te doen en te vermaken. Ben ik de afgelopen tijd dat kind in mijzelf vergeten? Ik wordt meegenomen op de schommels en samen met Cialaar schommel ik zo hoog als ik kan, mijn haren voel ik wapperen in de wind. Even later draai ik rondjes, ik weet niet of ik nu op een draaimolen zit of dat ik schaats, maar het is zalig.
Het was even tijd dat ik weer de vreugde ervaarde van het kind zijn. Het zorgeloze, het spelende en creatieve. Ik wordt er weer aan herinnerd, dat ook dit deel is van het leven, van mijn leven en dat ik weer mag gaan spelen en genieten. Volwassen zijn en alles wat daar bij hoort is prima, maar blijf ook kind zegt mijn gids me nog eens duidelijk. Ga gewoon de dingen doen die je altijd zo fijn vond. Schaatsen, schilderen, zwemmen en noem maar op.En wees speels, speels in je doen en laten, speels in je hart, zoals kinderen zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten