Witte Kolibri gaat verhuizen

Himalaya gebergte

Rotswand meters hoog en een smal pad omhoog

Ik beliep het samen met mijn gids

Hand in hand naar boven

Mijn staf in mijn andere hand

Een speciale holte erin

Er straalt licht uit 

De zon schijnt

Lachende kinderen wachten ons op

Stiekem glurend over een muurtje

Joelend als we er zijn

Rennen ze voor ons uit

Leiden ons naar een groep

Monniken, mannen vrouwen en kinderen

Gezeten in een kring

Lopen we naar het midden

Een enorme bloemenmandala op de grond

Witte, gele en roze bloemen

Een monnik staat centraal

Wij komen bij hem

Zijn handen heeft hij voor zijn hart

Er straalt licht uit

Hij kijkt ons aan

Heet ons welkom

Vraagt of wij wat voor hen willen doen

Hij opent zijn handen

Er komt een witte kolibrie uit te voorschijn

Ze mag naar Peru

Wil jij haar brengen?

Ja, dat wil ik wel

Witte Kolibri

Vliegt in mijn staf in 

Nestelt zich in de lichtplek

Voorlopig haar plek

Tot ik haar kan brengen waar ze zijn wil

Zegen van de nusta's

Al heel de dag sta ik voor de rode deuren
ik geef niet toe

de deuren blijven gesloten en ik blijf ze maar zien
ik ontkom er niet aan...

met moeite trek ik ze dan open
gemakkelijk is het niet
ik verwacht de steppe van Mongolië
daar waar ik deze deuren dacht

Niets is minder waar, ik sta vlak voor hoge bergen
een enorme Condor komt op me af
landt vlak voor me en gebaart me om op te stijgen
om in zijn nek te gaan zitten

We stijgen op en dalen direct alweer, zo snel al?
Maria wordt opgehaald door de vogel
ze lacht naar me en gaat achter me zitten
de Condor zegt de weg te weten en neemt ons mee

We vliegen hoog zo hoog en het is er fris en koud
maar de veren van de Condor houden ons warm
de bergen komen dichterbij
we landen in het groen van de glooiing ervan

Maria springt van de vogel af en we zien de Condor
veranderen in een gouden Lama
Peru, we zijn hier... en Maria leidt ons verder
de bergen in over een smal pad

na een wandeling komen we bij een kleine groene plooi
het is hier stil, onbekend hoor ik
niet iedereen durft hier te zijn
er is een stenen ingang gemaakt hier, klein, donker

Maria wenkt en neemt me mee
door deze eindeloze donkere gang
die voelt als de baarmoeder van moeder aarde
geen licht, alleen maar stenen en aarde donker
en maria houdt mijn hand vast

dan ineens is er licht, een cirkel in een ruimte die wat groter is dan de gang
eromheen staan 7 vrouwen, ieder achter een kaars
ze zijn slechts in de zachte gloed half zichtbaar
de meesten dragen een sluier over zich heen

ik sta in het midden, en mag mijn handen ophouden om te ontvangen
de zegening van de nusta's
voorbereiding op inwijdingen die gaan komen
en ieder van hen laat mij iets zien, geeft mij iets

met de klok mee ontvang ik van de 7 vrouwen
stenen, bloemen, veren en licht, heel veel licht
alles wordt in, op en onder mijn lichaam geplaatst
en over mij heen wordt dan een zachte witte voile gedrapeerd

ik begin te draaien
nu tegen de klok in
mijn handen door de kaarsvlammen
het begint te stromen
alles wordt zalig warm

rust
genieten
warmte
liefde

dan is het klaar
de sluier wordt weggehaald
kaarsen uitgeblazen
de gang uit naar buiten

daar was ik mij
handen
voeten
gezicht

De condor haalt me op
Maria blijft hier gaat niet mee terug
ik vlieg en zie met de Condor
krachtiger helderder vinniger ook
terug naar huis

het is klaar, ik ben er klaar voor
de inwijding moet nog komen
maar wat mooi om dit al te mogen ontvangen
dankbaar keer ik weer terug naar hier

Mama Sirena

Als ze spreekt, gaat haar stem als een zacht zucht over het water, een octaaf hoger dan ons gehoor kan ontvangen, maar de vibratie is er, komt zachtjes bij ons binnen.

Haar stem komt van de Pleiaden, van lang geleden, haar herinneringen aan onze geliefde aarde, zoals ze vroeger was, zoals ze nog is, en zoals ze altijd zal zijn.

Haar zachte stem bereikt ons via ons hart, als we luisteren naar onze gevoelens, onze emoties en ons lichaam wat grotendeels uit water bestaat.

Haar stem bereikt ons in onze dromen en onze mijmeringen, op onbewaakte schijnbaar onbewuste momenten.

Speels is haar stem als ze met de dolfijnen speelt.
Zoet zacht zangerig is haar stem als ze met de zeemeerminnen zingt.
Zij spreekt de oude wijsheid van onze voorouders van de Pleiaden, de kennis die is opgeslagen in al het water maakt zij tot een stem die ons raken kan.

Mama Sirena, Mama Sirena, Moeder Sirene, Stem van het water, schenk ons uw wijsheid, uw licht en liefde, opdat wij kunnen ervaren en kunnen voelen. Opdat wij onze oude kennis van lang vervlogen tijden weer terug zullen vinden. En laat uw stem ons leiden op deze weg.

Toon ons uw parel van wijsheid, die wij mogen aanraken, zodat wij ons die kennis zullen herinneren...

Zing ons toe moeder Sirena, spreek tot ons in onze dromen en mijmeringen. Uw liederen zullen ons verheffen en vervullen van liefde voor onze planeet, onze moeder aarde en al het leven erin en erop.

Zwarte Panter

Ik weet ik heb al eerder over dit prachtige dier geschreven, dat in mijn visioen kwam en mij overdonderde. Het was nog niet alles, kort geleden kwam de zwarte panter mij bezoeken in mijn droom. Sierlijk, krachtig, vrouwelijk, en duidelijk haar weg wetend al was ze wel alleen, maar dat was ook onderdeel van haar kracht.

De symboliek van de panter ben ik eens op gaan zoeken...

Op de site van Tom Westeneng vond ik het volgende:

Zwarte panter (Panthera onca)
In de westerse samenleving staat de zwarte panter symbool voor gevaar en macht opeisen.
Bij de Maya's was zwarte panter omgeven door vlammen. Dit was het symbool van de vuurbrenger, het heilige vuur.

Omdat ik bezig ben met het oude inca-pad, waar de poema als symbolisch dier heel belangrijk is, zet ik de symboliek van dit dier er even bij. Voor mij is namelijk de zwarte panter degene die mij op dit pad plaatste van de Inca en dus relevant.

Poema (Puma concolor)
Voor de Inca's stond de poema symbool voor heilig, harmonie van lichaam, geest en ziel.
Algemeen staat de poema symbool voor exclusief, wilde schoonheid en vrouwelijke kracht.

Ik moet eerlijk zeggen, dat dit precies is wat ik voelde bij de zwarte panter in zowel mijn visioen als in mijn droom.

Wat ik op www.frederike.eu las was wel wat ik voelde bij deze machtige totem:

Van alle panters is de zwarte panter vermoedelijk het mystiekst. Hij is een symbool van het vrouwelijke, de donkere moeder, afnemende maan; van het leven en de krachten der nacht; van op aarde gemanifesteerde vrouwelijke energieën. Vaak dient hij als symbool van duisternis en dood en de daaropvolgende wedergeboorte. Binnen de mensheid bestaat nog steeds een primitieve angst voor duisternis en dood. De zwarte panter helpt ons deze levensaspecten en de erin besloten krachten te begrijpen. Door ze onder ogen te zien, bevrijden we ons van deze angsten en leren we hun krachten te benutten. In China kende men vijf mythische katten, die soms als tijgers of luipaarden werden afgebeeld. Daarvan heerst de zwarte kat in het noorden; zijn seizoen van macht is de winter en water is zijn element. Water is het element van het vrouwelijke. De zwarte 'kat' is zodoende een totem van grotere assertie van het vrouwelijke in al haar aspecten: kind, maagd, verleidster, moeder, krijgster, zieneres, oude, wijze vrouw. De zwarte panter als totem laat onze innerlijke hartstochten oplaaien. Dit kan zich uiten in ongebreidelde expressies van lagere krachten en instincten.

De panter symboliseert daarnaast bewustwording van de queeste van de held. Alle Griekse helden werden geboren uit de vereniging van een god en een sterfelijke moeder - de verbinding van het grote vuur en het grote vrouwelijke. De helden droegen aldus zaadjes van de goddelijke kracht in zich, die hen er uiteindelijk toe zou aanzetten tot voorbij de normale grenzen en beperkingen te streven - op te klimmen naar nieuwe niveaus van ontwikkeling en zuivering. De heldensagen vertellen ons dat ongeacht hoe diep we 'gezonken' zijn - of het nu door eigen toedoen is gebeurd of door krachten buiten ons veroorzaakt - altijd de belofte gloort dat het licht en de liefde ons er weer bovenop zullen helpen. Met de komst van de panter in ons leven beginnen we aan het pad dat ons terugleidt.


Wat een mooie teksten toch! Voor mij heel herkenbaar, misschien voor jou ook. Geen gemakkelijke weg, wel een prachtige krachtige weg, vanuit je eigen zijn en kracht. Terug naar huis, zoals ik al voelde tijdens de eerste kennismaking met "mijn"zwarte panter...

Schatkist achter het web...

Ik werd plotseling weer eens meegenomen op een korte reis met Choctaw en een lieve vriendin. Ik dacht dat het vooral voor haar was, omdat er iets moest gezegd worden of getoond... maar het bleek ook voor mij te zijn.

We werden geleid naar onze dromenvangers, ieder naar zijn eigen wel te verstaan, omdat iedere ziel er eentje heeft. Je kunt het vergelijken met je akasha, een bibliotheek  met alles wat voor jou als ziel belangrijk is. Het was fijn om weer even bij mijn eigen web (zo noem ik het zelf) te zijn, de glinsteringen erin te zien, de mooie zilveren draden met de parelachtige kralen erin, die als sterren stralen. De dromenvanger is levensgroot en ik stapte er door heen aan de hand van Choctaw om de achterliggende gebieden te bezoeken.

Even later kwam ik bij de waterval, en onder een struik stond daar een enorme schatkist, ook mijn vriendin had zo'n schatkist gevonden. Ik bekeek de mijne eens goed... er zat heel veel goud in, en toen ik dichterbij kwam was ik verbaast dat het allemaal gouden ringen waren, in alle maten, maar allemaal van goud. Ik vroeg me even af hoeveel mannen ik in het verleden had verslonden, maar mijn gids schudde lachend zijn hoofd, daar ging het niet om zei hij nog grijnzend. Wat dan wel vroeg ik me af?

Het antwoord kwam al snel. Iedere band die je met iemand aangaat, ieder contact dat je met liefde hebt, is als een gouden ring. De ringen vertellen ook dat je mensen hebt geraakt, ze hebt geholpen om weer een stapje te groeien, inzicht te krijgen in zichzelf, weer even terug in hun kracht te komen. Voor al die werkzaamheden ontvang je dankbaarheid, en die werd mij getoond in dit symbolische beeld.

Zielsreis van Philomena

Hierbij vertelt Philomena haar zielsreis die ze bij mij heeft mogen maken, een ingezonden stuk dus! Veel leesplezier alvast.

Dag Jorine! Ik wil je graag bedanken voor de prachtige ‘zielereis’ die we samen gemaakt hebben. Ik heb er een verslagje van gemaakt, en al zal het voor iedereen weer een totaal eigen en dus andere ervaring zijn, misschien krijgen mensen zo toch een beetje een idee wat er mogelijk is…

We beginnen met een beschermend rondje van stenen, en dan ‘aarden’, door in je verbeelding vier gouden stroken vast te klikken in het centrum van de aarde, en dan de verbinding de andere kant op: via de kruin naar het centrum van het heelal. Dan volgt de ‘zielereis’ alias geleide meditatie, waarin de beelden elkaar opvolgen en wij elkaar ook vaak aanvullen, al merk ik wel dat het met de hulp van Jorine veel en veel dieper gaat dan ik alleen zou kunnen.

Ik sta in een cirkel van stenen, er komt iemand op me toe lopen, het is mijn gids. Ze voelt heel vertrouwd, houdt een poosje mijn handen vast. Dan verschijnen vier engelen achter mij, die aan de schoonmaak gaan, ze nemen veel zware donkere energie bij me weg. Dan zwengelt mijn gids mijn armen op en neer, en pompt ze zo nieuwe schone energie in mijn lijf. Het voelt heel warm aan. Er komt een man aangelopen, is het Jezus? Ik vermoed het, maar… kom op, Jézus?! 

Mijn gids is naast me komen staan, Jezus pakt mijn handen en zegt ‘eindelijk kunnen we nu echt verbinden’. Hij nodigt me uit mee te lopen, maar ik heb het gevoel dat ik er nog niet klaar voor ben: ik vraag hem eerst om vergeving, voor al het gedraal. Hij hoort me welwillend aan, vindt het duidelijk niet zo belangrijk, ‘je mag jezelf vergeven’ zegt hij. De engelen komen nog even terug, om nu ook de laatste restjes weg te vegen, ik voel mezelf groter worden, een gouden figuur. Dan gaan we met z’n drieën op stap. Het lege landschap is er om me erop te wijzen dat ik mag genieten van de leegte en de stilte, niet altijd druk hoef te zijn.

Dan komen we bij een afgrond, er loopt een weg naar beneden, langs de helling groeien  bloemen: Jezus plukt een mooie witte bloem voor me. We naderen water: het is de bedoeling dat ik door het water ga lopen, het is als het uitwissen van een oud levensspoor. Dan staat Jezus stil, en ik besef met een schok dat ik gedoopt – of is het ‘ontdoopt’?! -  ga worden. ‘Deze keer word je gedoopt in je eigen naam’, zegt Jezus, ze gaan allebei aan een kant staan en laten me heel voorzichtig helemaal onderdompelen. Ik word welkom geheten.

Dan staan mijn gids, Jezus en ik in een kringetje, armen om elkaars schouders, en ontstaat er een steeds intenser gevoel van eenheid, een lichtende eenheid, waarin het voelt alsof ik steeds meer oplos in het licht. ‘Je bent niet je lichaam, je bent energie, licht en bewustzijn, onvoorwaardelijke liefde’. Mooi zoals Jorine het omschrijft, ik heb hier geen woorden bij. Ik ben even deel van het grote heelal, zie hier en daar een vrolijk engelengezicht opduiken.

Dan wordt er ineens gedanst, eerst door ons drieën, mijn gids, Jezus en ik, dan zijn er ook anderen, we dansen tegen de klok in (heeft met verandering te maken, zegt Jorine). Het doet heel oud en oerwoudachtig aan. Het herinnert me aan een vorig-leven ervaring van jaren terug. Dat leven liep beroerd af, ik werd vermoord en bleef met het gevoel zitten dat het allemaal hopeloos en nutteloos is, wat je ook doet of probeert.

De les is nu, dat die conclusie, in het licht van de eenheidservaring van zojuist, niet klopt, maar dat ik die wel heel lang met me heb meegedragen. Het doel in dit aardse leven is om iets van die eenheid door te geven, bekend te maken - en meer niet. Dat is het enige belangrijke. De rest is niet echt, bestaat niet echt, gaat allemaal voorbij. Als ik daar gefrustreerd door raak komt dat omdat ik vanuit het gevoel van afgescheiden-zijn mijn wil wil doordrijven, mijn ego wil laten presteren, en me daarmee niet helemaal overgeef aan de dienst aan die eenheid. Ik laat me dan alleen maar meeslepen in die ego-waan van niet-eenheid. Het is allemaal heel duidelijk, gezien vanuit die eenheidservaring, maar het is heel moeilijk om die herinnering en die les vast te blijven houden in het ‘gewone’ leven…

Jorine vraagt of Jezus en mijn gids er nog zijn, ik zie ze achter me. Volgens haar geeft Jezus me een vlam mee voor de terugreis, het wordt tijd! We keren weer terug en nemen afscheid. Wat ben ik dankbaar voor deze prachtige reis, en deze reisgenoten!

liefs

Philomena.

Nieuw maan en de zwarte panter

Tijdens een zielsreis afgelopen week kwam ik in aanraking met de dierlijke kant van mijn gids Cialaar. Hij kwam deze keer plotseling op een onverwacht moment als een zwarte panter naar me toe. Ik had hem nog nooit op die wijze te zien gekregen, maar voelde direct dat hij het was. Hij kwam voor me zitten, behoorlijk groot wel, en keek me met zijn groene ogen aan. Daardoor herkende ik zijn energie, maar durfde het eerst niet te geloven. Gelukkig was ik op dat moment niet alleen op reis! De zwarte panter legde vervolgens eerst zijn poot op mijn hoofd, gewoon bovenop. En daarna nog even op mijn linker schouder. Al die tijd bleef hij me doordringend aan kijken met een enorme kracht en liefde die van hem uit ging. Er werd verder niets gezegd. Ik voel me zo beschermd en gezegend door hem. Dit was aan het einde van een wat langere reis, maar dit moment zal me altijd bij blijven. Toen hij klaar was met me aankijken stonden we samen op en liepen we naar huis, de panter rechts van mij, met zijn krullende staart sierlijk zwaaiend achter zich...

Uiteraard ben ik zelf nieuwsgierig naar de symboliek erachter. Een gevoel ten eerste van de nieuwe maan met de zwarte panter; het duister van waaruit het licht weer geboren kan worden. De zwarte panter wordt ook wel vergeleken met moeder aarde energie. Maar de zwarte panter is meer, ze is mystiek, krachtig, indrukwekkend! Ze geeft moed, zegt je je ware kracht op te eisen, maakt je dromen helderder en moedigt je aan om je eigen weg te gaan volgen. Daarnaast en niet onbelangrijk verteld de zwarte panter ook het verhaal van de kracht van de stilte...

Dierenziel

Als de hond van je overburen in een klein hokje wordt gezet waar het amper uit mag en waar het in zijn eigen ellende begint te huilen van verdriet... wat doe je dan?

Die vraag kwam bij een vriendin te liggen die dit meemaakt. Ze had al van alles geprobeerd, de buurman vragen om het dier eruit te halen, aangeboden om het hok schoon te maken, met hem te gaan wandelen. Het dier is zich hier deels van bewust, voelt haar aandacht, maar wil zijn baas trouw blijven, en wanneer het met haar mee mag wandelen aarzelt het sterk. De buurman heeft niet zo'n zin in de aandacht die mijn vriendin aan de hond geeft en probeert haar af te wimpelen.

Vraag van mijn vriendin was hoe kan ik dit dier op zielsniveau ondersteunen? Wat kan ik doen? We vroegen de spirits om ons een duidelijk beeld te geven van wat er mogelijk was, en vroegen om ons dit in een zielsreis te tonen.

We werden meegenomen naar andere velden, en keken samen naar wat onze gidsen ons wilden tonen. We kwamen al snel samen bij een tempel, verborgen in een soort van rots. We mochten naar binnen wandelen, omringd door een aantal gidsen van ons. Er waren tekens aan de wand, hieroglyfen, en de ruimte voelde warm en sereen aan. Het had een boeddhistisch uitstraling.

Midden in de tempel vonden we een bron, water! We waren heel nieuwsgierig en keken in deze bron. We kregen een helder beeld van onszelf, en konden elkaar zo ontzettend duidelijk zien in deze bron, het was een korte maar speciale ervaring! Een stuk ook van de symbolische waarde dat ons een spiegel werd voorgehouden, een terugblik in andere levens wellicht.

We bespraken het heldere beeld, dat we werkelijk als een spiegel elkaar zo helder konden zien en waren even afgeleid. In de spiegel kregen we nog een ander beeld te zien. Namelijk een aapje in een kooi, wat een terug blik was voor mijn vriendin. Ik zelf kreeg de hond te zien die in en uit zijn kooi leek te lopen, de vertwijfeling tonend van de hond, die niet wist of hij moest blijven of weg moest gaan, trouw aan zijn baasje maar zo ongelukkig met de situatie.

Toen we ons weer focusten op waar we op dat moment waren zagen we dat de hond, ons onderwerp, tussen ons in was gaan zitten. De spirits gaven ons nu een duwtje om met de hond in het water te stappen, en dat deden we dus ook. De hond namen we mee in het water en we begonnen hem te wassen. We wasten al zijn vuil, zijn nare gevoelens, zijn negatieve stress van hem af. Het dier genoot, kwispelde en likte ons in onze gezichten, blij als het was met de aandacht, en met al de liefde en licht dat hij van ons op deze manier kreeg.

Na de wassing vertelden de gidsen ons dat het dier dit leven had gekozen om de eigenaar bewuster te maken. Dat het wel blij is met de aandacht en dat mijn vriendin hem wel kon helpen, ze kon een lichtpuntje voor het dier zijn! En dat was ze min of meer al. Hem af en toe een extra hapje brengen, zingen in de tuin, zodat het dier het kon horen, hem mee wandelen nemen als het mocht, af en toe even aanhalen als het kon. Dat waren de simpele dingen die ze wel kon doen.Daarnaast zou ze hem af en toe meenemen, zoals we deze dag hadden gedaan. Het zou het probleem voor het dier niet oplossen maar hem wel een moment van aandacht en liefde brengen dat hem zou helpen.

Later die dag, ongeveer een uur na onze zielsreis, maakte ik een foto van de lucht... en wat mooi, de hond bracht me een berichtje, in de wolken was duidelijk een hele vrolijke hond te zien, die luid blaffend naar me stond te kwispelen!

Planet of the Mermaids

Op reis in je verleden

Het heden in je hand

Ontdek je je verlangens

Naar onbekend land

Geen land maar water was de droom

In dat leven zo enorm gewoon

Zonder water geen leven

Was ik er nog maar even

Even terug gaan via de ziel

Langs Venus, Mars en dan

Die lichtblauwe bol

Nooi eerder zo gezien

Dichterbij en dichterbij

Vreugde, liefde, blij

Water overal om ons heen

Dolfijnen nemen je mee

Even weer genieten

Heel even daar weer zijn

We zijn zeemeerminnen

In de eerste lijn !

Ontmoeting met mijn draak

De gele draak

Gisteren heb ik voor het eerst sinds lange tijd weer eens gemediteerd. Het duurde niet zo lang, en tijdens de meditatie werd ik ook af en toe gestoord door de kinderen, maar dat deerde niet.

Al vanaf het begin zag ik vlak voor mijn gezicht het gezicht van mijn gele draak. Mijn gele draak met zijn blauwe ogen en een kleine goudwitte hoorn op zijn neus. Het was een vriendelijk gezicht, een gezicht dat ik met liefde bekeek. Zo veel liefde voelde ik voor deze draak, dat was met geen pen te beschrijven! Je kunt voor je huisdier zulke gevoelens hebben, maar dus ook voor je draak, al denk ik dat het verder gaat dan dat.

De draak keek mij aan, en ik kon het niet laten om mijn handen rond zijn kaken te leggen, wat hij rustig toe liet, genietend van mijn aandacht zo te zien aan de vriendelijke ogen die mij continue aankeken.

Ik voelde liefde, liefde voor deze gele draak met blauwe ogen. Ik moest hem knuffelen en deed dat ook. Al was het lastig, want het hoofd en de romp lagen nogal uit elkaar, de draak had een lange lange lange nek! Een giraf is er niets bij. En dus volgde ik zijn nek en kwam bij zijn romp en zijn hart uit. Ik vleide me ertegen aan, genietend nog steeds van die enorme liefde.

Ik leek wel te veranderen in een onschuldig kind, een kind dat aan het onderzoeken is. Speels, losjes, liefdevol en zoekende naar wat dit nieuwe toch is. Zo voelde ik mij. Dit gevoel was zo belangrijk om opnieuw te ervaren, te doorvoelen hoe wij als kinderen mogen zijn, onschuldig, levend, onderzoekend, spelend en knuffelend.

De draak liet alles toe, ik mocht op zijn rug liggen met mijn armen om hem heen. De draak was heel groot en ondanks zijn schubben voelde hij toch heel zacht.

Ik genoot ervan om zo op zijn rug te liggen. We deden verder niets, alleen maar weer kennismaken. Het was zo lang geleden dat ik met je gespeeld heb gele draak. Herinneringen aan het  tornado rijden kwam boven. Hij had deze tornado’s gemaakt in opdracht van Ra, die mij indertijd leerde om ze te bereiden. Dit was dus eigenlijk weer kennismaken met mijn eigen draakje.

De draak liet mij zien dat hij van de kleur groen houdt, als van een groene smaragd die zijn schat is. Ik zie via hem een enorme groenige stralende edelsteen die in zijn binnenste schuilt. Het is zijn hart, dat overstroomt van liefde. Ik herinner me nog meer nu, dat de engelenbal die bij mijn hart zweeft in het begin ook omgeven was met een groene waas, voordat het veranderde in goud. Het is de kleur groen van liefde, liefde van mijn hart voor zoveel mensen dieren wezens, en dus ook voor mijn draak, die ik nu liefst Draco wil noemen…. En ik besluit om hem dan maar zo te noemen tot ik zijn echte naam weet.

Nu komt Cialaar bij me staan en samen met mij aait hij Draco. Ik kan mijn ogen niet van Draco afhouden, in zijn ogen ligt zo veel liefde en ik geniet zo van mijn onschuld hier dat ik bijna ervan ga huilen…. Shit… ik huil al, van vreugde wel ….

Cialaar slaat zijn arm om me heen en samen staan we zo bij Draco, onze draak, nee mijn draak. Cialaar heeft er ook een zie ik nu, die komt naast Draco te staan nu…. Een blauwe draak… met gele ogen… deze is krachtig en lijkt goede maatjes te zijn met mijn Draco… bijzonder dit… zouden het ook tweelingzielen zijn net als Cialaar en ik? Mijn gevoel zegt van wel… al kan ik niet zo goed de sekses onderscheiden bij draken, voor mij is deze ook een hij, of toch niet?  De draken staan dicht naast elkaar…. En heel even lijken ze te versmelten tot één draak, maar even snel als dat beeld komt gaat het alweer. Ik sta met mijn neus tegen mijn Draco aan en snuif zijn lucht in. Ik zie de kleine tornado wolkjes uit zijn neusgaten komen en moet er om lachen. Ik kan het niet laten om met mijn vinger de wolkjes te bespelen. Cialaar moet er ook om lachen en samen met hem gaan we nu vliegen op onze draken. Ik mag achterop mijn draco zitten, vlak achter zijn hoofd en met mijn handen houd ik zijn oren vast, bij gebrek aan een stuur of ander houvast.

Met een ruk komen we ineens in beweging als Draco zijn vleugels met kracht uitslaat en ons laat zweven. Ik zie Cialaar met zijn draak vlak naast me vliegen in het donkere gehemelte. Het is donker van de nacht, niet van het duister als je begrijpt wat ik bedoel, want ik voel me verder licht en vredig. Zachtjes vliegt Draco door de sterrenhemel boven de aarde. Onder ons verschijnen achtereenvolgens een meer en de witte toppen van de bergen…. We vliegen over een woestijn en een zee…. Draco laat me alles zien in zijn wereld, de wereld zoals hij die beleeft en graag ziet. Het is hier prachtig, een paradijs, en toch is het ook onze aarde, die wij mensen zo uitputten en vervuilen. Maar Draco verbergt het voor mij, laat mij alleen al het mooie zien, zoals het vroeger was… schoon, helder en prachtig levendig.

Voor even mag ik weer genieten van deze prachtige aarde, al vliegend op de draak die mij al zijn liefde schenkt en waar ik heel dankbaar voor ben. Samen met Cialaar en de draken vlieg ik nog even zo door de blauwe hemel voor ik weer land terug op aarde in mijn lichaam. Wat is het toch prachtig om dit allemaal te mogen zien, ik ben dankbaar voor dit prachtige cadeau zo maar op een gewone zondag ochtend....

 

Kringgesprekken

Tijdens meerdere zielsreizen van de laatste tijd, komt het buiten zijn op een mooie manier naar me toe. Tijdens de laatste reis werd het mij ook expliciet gezegd. In de toekomst, zullen we meer en meer weer naar buiten gaan, buiten leven, en buiten ook les krijgen.

Niet meer in school- of kerkbanken, maar op bijvoorbeeld grote keien in een mooie kring onder de bomen, dat is een plaats waar je fijn met elkaar kunt praten en les kunt geven of krijgen van elkaar. Keien die opgesteld staan in een cirkel, een cirkel van eenheid. Geen hierarchie, want iedereen is gelijk tenslotte.

Wat waren we afgedwaald van deze kern van zijn, de eenheid, gelijkheid. Nog altijd worden de kinderen in onze scholen in een dualistische wijze opgesteld. De leerlingen aan de ene kant en de onderwijskundige aan de andere kant. Maar ook is er steeds vaker het kringgesprek gelukkig. Een kring is tenslotte samen een eenheid vormen, samen met de juf.

Nu nog naar buiten! Want juist buiten, in de open lucht of onder een boom, is het perfect om met elkaar een kring te vormen en met elkaar te spreken. Jezus deed het toch ook, buiten met zijn volgelingen sprak hij over hoe hij over de dingen dacht. Hij voelde zich niet verheven, hij voelde zich gelijkwaardig aan de anderen. Hoe anders is dat in onze kerken van nu ook. Waar een dominee hoog boven het publiek staat op een kansel. Het is niet verwonderlijk dat deze positie steeds meer in het gedrang komt. De mensen pikken het niet langer dat iemand zich hoger zet dan de ander. Meer en meer zien de mensen in dat iedereen gelijk is, gelijkwaardig aan de ander. Het zou de kerk goed doen om haar gebouwen te wijzigen in ronde gebouwen, zodat de spreker in het midden kan staan en na het spreken weer in de kring plaats neemt. Zoals het hoort, als deel van de gemeenschap. Nog mooier zou zijn als er na afloop van een preek ook vragen gesteld zouden kunnen worden, zoals dat ook bij Jezus gebeurde. Wat zou dat een verandering teweeg gaan brengen!!

Tijdens mijn laatste zielsreis kreeg ik dit beeld, van een kring van stenen in de open lucht. Er waren nog geen mensen, maar het zou niet lang meer duren voordat een grote kring van mensen, van alle leeftijden, bij elkaar zou gaan komen, pratend over onderwerpen die ons allemaal aangaan. Kinderen, ouderen, jongeren, volwassenen, iedereen met zijn eigen natuurlijke kennis, wijsheid of levenswijsheid. Ook de kinderen hebben een verrassende blik op ons leven, het kan geen kwaad om ook naar hen te luisteren.

Ik besef wel dat dit een utopie is, een beeld zoals we het in de hemel zien, maar waarom niet op aarde? Waarom willen we zo krampachtig vasthouden aan hierarchie, aan macht en controle, zou het voor de verandering niet eens heel verfrissend zijn om ook de meningen van anderen te horen? Wie weet wat voor een prachtige oplossingen zij aan kunnen dragen!

De poort van licht

 

Gisteren was ik in gesprek met een vriend die zojuist bij zijn tante was geweest. Het ging niet goed met haar, en hij vertelde dat het nog maar enkele uren hooguit zou duren voordat ze over zou gaan. Zo hadden de doktoren gesproken. Hij was verdrietig en voelde zich heel naar erbij. Hij is net zo gevoelig als ik en ik stelde hem voor om een stukje met zijn tante mee te gaan als het zo ver was.

Eerst had hij zijn twijfels, wist niet of hij dat zou kunnen, had er ook bijna angst voor, angst voor wat we zouden zien. Ik stelde hem gerust en vertelde wat er kon gebeuren. Vanuit vertrouwen en vanuit de woorden van mijn gids sprak ik wat ik voelde dat er zou gebeuren. Hij twijfelde niet langer en toen hij voelde dat het tijd werd begonnen we.

 

We stemden ons af op de tante en gingen op pad. Ik kwam niet bij zijn tante terecht, maar in een soort van hal waar een donkere gang op uit kwam. De hal waar ik was leek iets lichter, maar ook niet echt heel licht nog. Ik stond daar met een staf in mijn hand, waarop een lichtje brandde, als een kleine vlam. Om mij heen voelde ik meerdere zielen, het waren de kleine gouden zielen die vaak bij mij zijn op bijzondere momenten.

 

Mijn vriend was in de kamer belandt waar zijn familie was, bij zijn tante... maar zijn tante zag hij niet meer. Intussen zag ik vanuit mijn standpunt dat ze door het plafond leek te gaan, en ik zei tegen hem om omhoog te kijken, omdat ze niet meer daar was (later bleek dat ze op dat moment inderdaad fysiek is overleden). Het bed was leeg. Even later kwam hij bij mij staan en samen keken we de gang in die voor ons lag. Nog steeds donker, maar we voelden dat iemand er aan kwam.

 

Na enige minuten kwam daar inderdaad iemand aan. Een vrouw, gekleed in een wit kleed, op blote voeten, en met bloemen in haar handen. Ze was niet alleen, ze had een mannelijke gids bij zich. De gids was heel wit, straalde wit licht uit ook. Langzaam kwamen ze dichterbij, maar het schoot niet echt op... ik voelde terughoudendheid en paniek. Ook mijn vriend voelde het, en we besloten om naar haar toe te wandelen. Hij voorop, het was tenslotte zijn tante.

 

Toen zijn tante hem zag, keek ze verbaasd, hoe kom jij nu hier, en waarom ben je hier, vroeg ze. We voelden haar ongerustheid en stelden haar gerust. Hij legde kort uit dat hij dat kon en dat hij nog even bij haar wilde zijn, om een stukje mee te gaan met haar.

 

Achter ons werd het intussen steeds lichter en toen we even keken naar waar ik stond zagen we daar een gigantische lichtpoort. De poort was enorm groot, bijna als een middeleeuwse poort, maar dan met mooi zacht helder licht in alle kleuren, al was het blauwgroene het meest opvallend. Maar ook was er roze en paars te zien, en zacht blauw. In het midden konden wij niet kijken, ik zag alleen de contouren.

 

Tante vond het fijn dat mijn vriend haar kwam begeleiden een klein stukje. Ze kwam tot rust en we voelden de acceptatie van de situatie groeien. Samen met mijn vriend liep ze het laatste stukje tot de poort die zich voor haar opende. De wit verlichte gids liep aan haar andere zijde mee.

 

Voor de poort namen ze afscheid, niet een vaarwel, maar een tot later. De poort die zo licht was verlichtte nu de gehele ruimte en vanuit de poort kwam een enorme grote engel tevoorschijn, zo fel wit licht en zoveel liefde, dat mijn ziel er van pijn deed bijna, zo mooi! Het was tijd om over te gaan naar de andere kant van de poort. Nog een laatste knuffel met tante waarbij ze zei dat ze zo trots op hem was en zo van hem hield en hem zou gaan missen, en daar ging ze. Door de poort.

 

Even wilden we mee, maar we konden niet en mochten niet, zachtjes werden we tegengehouden. Het is nog niet onze tijd om naar huis te gaan. Zachtjes gingen wij weer terug naar hier...

Het orakel in Atlantis

Een paar jaar geleden, toen ik nog maar net begon met het zielsreizen, werd ik gebracht naar het orakel van Atlantis. Een orakel waar ik als ziel mee werk daar. Niet om de toekomst te voorspellen, maar om die te beïnvloeden.

Dit beïnvloeden kun je zien als wensen doen, wensen om de mensen op aarde te helpen of te ondersteunen. Wensen voor jezelf of je partner, je kind, je buurvrouw of buurman, je vriend of vriendin, of wie dan ook op de wereld.

De laatste tijd was ik deze wenstafel, dit orakel, een beetje uit het oog verloren. Ik was te druk met andere zaken en het ontdekken van andere krachten en capaciteiten en het orakel raakte een beetje op de achtergrond. Tot ik gisteren door Cialaar weer werd meegenomen om samen een speciale wens te doen ...

 

Ik zal jullie nu beschrijven hoe het orakel eruit ziet, in "mijn wereld". Het is gelegen in het Nieuwe Atlantis. Een plaats waar veel mensen in de toekomst naar toe kunnen gaan. Het is er warm en mooi, prachtige gebouwen zijn er en toch ook veel tuinen en privacy voor wie dat zoekt. Het is er niet zo nat als je op deze prachtige tekening van Jean Luc Bozzoli ziet. Wel zijn de kleuren net zo betoverend en is er contact met alle soorten levensvormen via de sterrenpoort die er is.

 

De zandtafel waarop de wensen worden uitgeschreven, staat onder een open tempel met zuilen. Een beetje zoals hier op de tekening. Alleen is ons dak open en zien we de sterren. Op deze ronde tafel werken we met lange kristallen, die heel helder zijn. Iedereen die een wens doet, komt daar met zijn kristal. Gaat aan de tafel staan en spreekt zijn wens uit, schrijft die in het zand rondom de kristal die je erop legt. Je kunt je wens samen doen of alleen, maar altijd is er iemand aanwezig om je te begeleiden en je wens kracht bij te zetten. Na het schrijven van je wens en het plaatsen van het kristal, maak je een gouden bescherming over de tafel, in de vorm die bij jou past of die bij jouw wens past. Daarmee bekrachtig en bescherm je je kristal en jouw wens.

 

Na afloop ga je weg en laat je je wens daar liggen, zodat hij door het universum opgehaald kan worden. Meestal ga ik na een paar dagen terug en wis de tekst in het zand, ik ga er vanuit dat de wens dan volbracht wordt. Het kristal neem ik weer van de tafel en neem het mee in gedachten.

 

Deze wensen zijn krachtig, en moeten altijd op positieve wijze geformuleerd worden, er mag nooit een woord als niet of geen in staan. Een beetje zoals ook in The Secret wordt uitgelegd, dat wordt namelijk niet begrepen door het universum. Dus altijd alleen maar noemen wat je Wel wilt dat er gebeurt en zorgen voor een wens die voor iedereen ten goede komt.

 

Je kunt dit doen tijdens een meditatie, of een zielsreis. Zoek je eigen orakel of ga met mij mee.

 

Liefs Cialara.

Wisdom and love

Amaunet kwam bij mij op bezoek, de godin die ik beschreef in een van de vorige blogjes hier. Ze wilde dat ik haar goed leerde kennen en ze bleek al lange tijd op mij te wachten. Wachten op het moment dat ik begreep dat ik haar al eerder had gezien in de kathedraal van Atlantis, tijdens een van mijn zielsreizen. Cialaar nam mij dus mee naar de kathedraal en liet mij zien dat de witte uil die daar woonde feitelijk de vermomming van Amaunet was.

Ze kwam bij me staan en begon met mij te praten. Ze wilde dat ik haar echt leerde kennen, als lid van mijn zielsgroep, als onderdeel van mijn leven. Haar wijsheid en liefde voor de mensen kwam al snel naar voren. Ze vroeg mij om meer en vaker mijn healingskrachten te gaan gebruiken tijdens sessies met de mensen waar ik mee werkte. Ik weet dat ik dit niet snel doe en meestal alleen op verzoek van de persoon zelf. Maar soms zei ze, is die persoon niet in staat of weet niet dat jij haar/hem kan helpen door simpel je hand op hem te leggen. Een hand op de schouder, of op de rug, kan al zoveel doen bij een mens. Als medium of ook wel als lichtkanaal zoals ik dat noem, ondersteun je het contact tussen de twee verschillende werelden en geef je beide kanten de kracht om het contact en de healing die daaruit voortvloeit te ondersteunen.

Na haar aanwijzing voor mijn werk, waar ik heel blij mee was, omdat ik daar soms aan twijfelde, en zij mij dus een stukje heeft geholpen in mijn zelfverzekerdheid rond dat deel, was het tijd om mijn band met Cialaar weer eens te verstevigen. Want als je healings meer en meer gaat uitvoeren tijdens je spirituele werk, is het fijn als je daarvoor ook samen met je gids verbonden bent. Dit geeft meer kracht en een sterkere samenwerking. En dus werden wij tegenover elkaar geplaatst en verbonden met een witte lichtdraad die onze handen samenbond. We zaten op onze knieën tegenover elkaar, terwijl Amaunet dicht bij ons stond. Onze handen tegen elkaar en het witte licht dat ons samen verbond. Ons voorhoofd, dicht bij elkaar, om de innerlijke kracht en gedachten te bundelen.

Soms ben ik zo dankbaar voor de lessen van de zielsreizen, de initiaties en de aanwijzingen. Ze helpen ons op onze weg en voegen zo veel toe in liefde en samenwerking, hun wijsheid is zo wonderlijk en vaak toch zo eenvoudig. Alles gaat uit van liefde.

De verbinding...

Vanavond tijdens een korte zielsreis met mijn vriendin stonden we in een ruime zaal met een vloer van zand. In het zand was een cirkel getekend, met daarin een pentagram. In het centrum van het pentagram stond een groot helder kristal, het was ongeveer een meter hoog wel, en stond rechtop in het zand.

Ik zag mijn vriendin aan de andere zijde net als ik in de cirkel staan, onze gidsen stonden ieder achter ons, op de buitenring van de cirkel en keken aandachtig toe. Wij hielden beiden een klein helder kristal in onze handen, ongeveer zo groot als 15 centimeter en meer dan duimdik. Onze kleine kristallen gaven heel veel licht, zoveel dat je amper kon zien dat het een kristal was.

Met kleine stappen liepen we naar voren, richting het centrum van de zandcirkel, tot vlak voor het grote kristal. Daar vlak voor plaatsten we beiden ons kristal aan de voet van het kernkristal, waarna we ons weer oprichtten en elkaar aankeken.

We zagen elkaar via ons derde oog, ons derde oog straalde licht uit, we zagen een directe lichtlijn naar elkaars derde oog op dat moment, terwijl we beiden met onze handen tegen het moeder kristal aan stonden was de verbinding krachtig en sterk.

Terwijl wij zo stonden te observeren, begon het kristal te groeien. Niet in de breedte maar vooral in de hoogte. Het kwam hoger en hoger en begon aan de boven kant meer dikte te krijgen, alsof het daar omringd werd door nog meer kristallen die er als een cluster in bleken te schuiven. Maar het bleef één glad gaaf kristal wel. We voelden beiden de energie stromen via onze handen, door ons hele lichaam, het verwarmde ons van binnen uit.

Het kristal kwam zo hoog dat het dak er af leek te worden geduwd. Om ons heen aan de buitenrand van de cirkel kwamen meer en meer lichtwezens. Doorzichtige lichte zielen die ons omringden en ons aandachtig bekeken wel. Het voelde fijn en geborgen.

We vroegen aan de gidsen wat dit voor een kristal was, en waarom we hier waren. Dit was het antwoord van Cialaar:

Het is het kristal van moeder aarde dat de heilige kracht van het christuslicht wil versterken. Jullie hebben een deel van het bewustzijnsraster gemaakt, dit is daar de kern van, van binnenuit. Alle informatie van de aarde is in dit kristal opgeslagen en wordt met jullie verbonden, zoals met velen hier op aarde gebeurt op dit moment. Verbinding met het bewustzijnsraster en het kristal van totale liefde.

Quickzilver van onze gedachten

Vandaag tijdens een gesprek, kwam een zielsreis van een tijdje geleden weer naar boven. Een zielsreis met een les van Hermes, die mij altijd is bij gebleven, en die voor mij heel belangrijk is geweest en nog steeds is, en zeker in deze tijd zeer toepasbaar is gebleken.

De reis was naar de woonstede van Hermes (maar dat staat gelijk aan ons hoofd zeg maar) en daar gingen we naar binnen en naar beneden, dus symbolisch voor diep in onze gedachten, onze mind. Daar liet Hermes ons zien wat wij doen met onze gedachten...

Op de wand daar in die kamer was een laagje quickzilver te zien. Het bleken allemaal letters die daar als een tekst schenen te hangen. We probeerden de tekst te lezen, maar iedere keer veranderde ze. En net als we dachten dat het iets was, bewogen de letters weer, veranderden en vormden nieuwe woorden en nieuwe teksten. Er was niet uit te komen.

Het grappige was dat we daar niet alleen waren, maar dus met zijn drieën. En plots kregen we de ingeving dat de tekst, de letters het quickzilver dus, sterk reageerde op onze gedachten. En omdat we zo met elkaar waren en steeds zaten te kakelen over van alles en nog wat, en alle mogelijke betekenissen afspeurden, veranderde de tekst op de wand continue en ging mee in onze gedachtenstromen.

Toen we dat doorhadden konden we opeens iets veranderen. Het viel niet mee en daarom probeerden we de anderen te laten stil zijn en slechts één persoon zijn gedachten op de wand te focussen. Ik mocht het als eerste proberen. Ik bedacht dat ik graag een hart wilde zien op de wand. Ik zag mezelf als het ware een hart projecteren op de wand, voelde liefde, dacht aan liefde en alles in mij focuste zich op dat symbool, en dat gevoel, die ervaring.

En ja, inderdaad, er verscheen, heel even, een groot zilver hart op de wand! Het was prachtig om te zien, maar zodra ik mijn focus verlegde, kwamen de gedachten van de anderen en mijn eigen verbazing en gedachten er weer doorheen, en vervaagde het symbool alweer. We kregen uiteraard allemaal een keer de beurt en bij iedereen gebeurde min of meer het zelfde. Het was een les in focus, in de wil van je geest, dat je de mogelijkheid hebt om jouw wil te gebruiken, maar dat je daarbij ontzettend gefocust dient te zijn op die gedachten en je niet mag laten afleiden, dat je een zuivere intentie nodig hebt om het te bewerkstelligen. Het was indrukwekkend en prachtig!

Tijdens mijn gesprek vandaag kwam mijn vriendin wel met de opmerking dat ze het als zo'n grote verantwoordelijkheid voelde, het kunnen creëren vanuit de wil. En mijn gids had daar wel een hele mooie opmerking op:

Als je werkt vanuit liefde, en vanuit het weten dat we deel zijn van het geheel, dan deel je die verantwoordelijkheid, met liefde.

 

Preparation for initiation

I made this souljourney a few days before my Reiki 3a Initiation, and did not know it had everything to do with it untill the day ofthe initiation. Here are some images and parts of the story about my souljourney:

I was standing in some kind of huge hallway, with multiple doors, leading to different rooms. It was a very "stoney" surrounding I found myself in. It felt like some temple or cathedral, with on the floor a huge circle with 8 corners. The drawing within this circle was not totally clear to me.

While I was standing there with my guide, he gave me a little golden thing. I could not immediately see it clear, that took about one day. And I just waited there, watching the golden light that came through the keyhole and the small cracks next to the door.

The other day the journey went on and I suddenly could clearly see the golden thing my guide had given me. It was a little tiny Ankh, and he told me I had to open the door with it.

 

I truely doubted this, how could I open such a huge door with this little tiny key? Was it really possible? And so I waited a little bit more, but nothing else came and I saw myself going towards this door. It felt as such a big and heavy door to open, and the key was soo light, it almost floated in my hand. But I somehow did put it into the keyhole and opened the door with it.

 

Slowly the door went open, and I entered the room. The first thing I walked through was a huge spiraling golden energy, that was in the middle of the room. It was like sparkling golden light that swirled up.

 

There was a fireplace with two chairs towards it. The room was filled with guests from above. Spirits from the white brotherhood they told me. They were sitting all around me in a big circle, close to the outerparts of the room and walls.

 

My guide and I set down on the two chairs, facing eachother, and he talked about something. I could not really hear what he was telling me, but he gave me a feeling about some important issue that was about to happen, and why the guests were in this room. It felt like a big support from the group for this event.

 

Then suddenly we stood up and went to the middle of the room, into the swirling golden energy again, where Cialaar signed something on my forehead, a shiny star. I feel a bursting of energy and dust falls of my body, leaving little pieces of stone on the floor next to me. Leaving me all white in the middle still of this amazing energy.

 

Suddenly I see this golden crown in front of me on a small pillow. I kneel down before it, a tear on my face while watching it.

 

An uncertain feeling hit me... what was this? And then I understood that this was my crown, and that I had to put it on my head. There was a resistance whitin me, telling me I could not do it, it was not right. Telling me also, I was not worth such a crown. Was this my ego speaking up? It takes a while and the members of the white brotherhood present start to tap their staffs to the flore. Supporting me on putting on this crown. 

 

I asked my guide; What is this crown ment for, what is the symbolic of this crown? And he said to me:

 

it is the crown of pure love that you donate to yourself ...

 

This I can accept and softly I put the crown on my head. I do deserve my own self love, self respect and selfworth; I love me. And what a feeling this gives! The softness of white feathers, the softening pure love that I am giving me.

 

 

 

 

 

 

 

Souldrawings development

I make a lot of souldrawings for people, to help them along their ways in life. And also once in a while I make a souldrawing for myself. The drawings are usually bigger, because I know myself better than anyone else. And also most of the times a lot of channeling is being done, concerning the issues I am dealing with at that time.

 

I have done a lot of these souldrawings and in different ways. It started with only drawings with a pencil. Later it became a set of fineliners with color fineliners too. I tried aquarel, ink and all combinations that could be nice to work with. Looking back now, you can see the development that has gone through this proces of working. From the smallest pencil drawing, to the loads of words, colors and dynamic drawings they are now.

 

Here there are a few of the drawing that I made for myself, so you can compare them in their development:

 

 

 

 

 

 

 

 

My work during Soultraveling

The journeys of my life are in different dimensions for those who can see. I started soultraveling in 2009 and they still continue to this day. But the focus has been changed. In the first two years I was taken on a lot of journeys, to all corners of the dimensions so to say. I met up with different stars, planets, portals, grids, elementals, starbeings, guides, angels, gods and goddesses. All the myths were opened up to me and my knowledge grew and grew.

In the year 2011 there was this year of really learning what the journeys were about; learning to know my self, and where I came from. I learned what souljourneys really are, a shared image that our guides offer us, and the energy coming from it, helps to heal and to clearify and love ones self. There also is the contact with the spirits on the other side in this way, that is very warm and loving.

In this year the focus has been changed again, I realized that more and more I go on journeys with people who have to go a step further, or who are to learn to make contact in another way. Mostly these peope already are very open and have had a lot of experiences so far with the spirits. And although they have had these experiences they come to me and I go on a journey with them.

 

I asked myself WHY? Why do those people come to me if they themselves have had so much experiences and they can see for themselves as well? It's a question I have been thinking about now for a few days.

 

And I think the answer is, that a souljourney is a mix between focussing on our innerplane and the journey and to let the guides come in and take over and show us what is important. And instead of having random experiences, they now have some kind of tool to consciously activate the connection. I am here to make that first connection for them, to take the first step with them and to let them have trust in themselves. So that the next time, they can do it themselves!

 

Next to taking the first steps into this kind of journeying, I also help in taking a step further when someone is not able to do it on their own, when there are blockings. I gently show that there is someone waiting for them to take that step, to another part of themselves.

 

Beautiful things happen during the souljourneys. We receive the energy and warmth from our guides and angels who are supporting us on our journey. We get healing and are getting more familiar with our soul-selves and who we really are.

 

I''m thankfull to be able to do this "job", but to be honest, it is not a job, it is a passion of me!

Entering a new episode of the lemniscate

Often during souljourneys we come to doors we have to open. Every door or portal is different, in visualisation, in ways to open and in ways to experience what lies behind.

This door we opened yesterday, was the opening of a new episode in life on earth. A phase in the never ending story, the lemniscat of everlasting life. It was opened by both spirits from earth as well as spirits from above. Diana and me with our guides, the four of us, but probably a lot of people did so together with their guides, and we were just shown this in a visualisation.

The above meets the below, and we will and shall work together in this new episode. There comes the alchemistic essence: As above, as below! We shall meet in the middle dear friends.

If you want to read the whole story you can go to this blog: http://adraainsoultravel.blogspot.nl/2012/09/de-vierkante-deur-en-de-nieuwe-fase.html I know it is in Dutch, we did not yet have time to translate the story, but you can try google translate for that, it always comes close :)