Ontmoeting met mijn draak

De gele draak

Gisteren heb ik voor het eerst sinds lange tijd weer eens gemediteerd. Het duurde niet zo lang, en tijdens de meditatie werd ik ook af en toe gestoord door de kinderen, maar dat deerde niet.

Al vanaf het begin zag ik vlak voor mijn gezicht het gezicht van mijn gele draak. Mijn gele draak met zijn blauwe ogen en een kleine goudwitte hoorn op zijn neus. Het was een vriendelijk gezicht, een gezicht dat ik met liefde bekeek. Zo veel liefde voelde ik voor deze draak, dat was met geen pen te beschrijven! Je kunt voor je huisdier zulke gevoelens hebben, maar dus ook voor je draak, al denk ik dat het verder gaat dan dat.

De draak keek mij aan, en ik kon het niet laten om mijn handen rond zijn kaken te leggen, wat hij rustig toe liet, genietend van mijn aandacht zo te zien aan de vriendelijke ogen die mij continue aankeken.

Ik voelde liefde, liefde voor deze gele draak met blauwe ogen. Ik moest hem knuffelen en deed dat ook. Al was het lastig, want het hoofd en de romp lagen nogal uit elkaar, de draak had een lange lange lange nek! Een giraf is er niets bij. En dus volgde ik zijn nek en kwam bij zijn romp en zijn hart uit. Ik vleide me ertegen aan, genietend nog steeds van die enorme liefde.

Ik leek wel te veranderen in een onschuldig kind, een kind dat aan het onderzoeken is. Speels, losjes, liefdevol en zoekende naar wat dit nieuwe toch is. Zo voelde ik mij. Dit gevoel was zo belangrijk om opnieuw te ervaren, te doorvoelen hoe wij als kinderen mogen zijn, onschuldig, levend, onderzoekend, spelend en knuffelend.

De draak liet alles toe, ik mocht op zijn rug liggen met mijn armen om hem heen. De draak was heel groot en ondanks zijn schubben voelde hij toch heel zacht.

Ik genoot ervan om zo op zijn rug te liggen. We deden verder niets, alleen maar weer kennismaken. Het was zo lang geleden dat ik met je gespeeld heb gele draak. Herinneringen aan het  tornado rijden kwam boven. Hij had deze tornado’s gemaakt in opdracht van Ra, die mij indertijd leerde om ze te bereiden. Dit was dus eigenlijk weer kennismaken met mijn eigen draakje.

De draak liet mij zien dat hij van de kleur groen houdt, als van een groene smaragd die zijn schat is. Ik zie via hem een enorme groenige stralende edelsteen die in zijn binnenste schuilt. Het is zijn hart, dat overstroomt van liefde. Ik herinner me nog meer nu, dat de engelenbal die bij mijn hart zweeft in het begin ook omgeven was met een groene waas, voordat het veranderde in goud. Het is de kleur groen van liefde, liefde van mijn hart voor zoveel mensen dieren wezens, en dus ook voor mijn draak, die ik nu liefst Draco wil noemen…. En ik besluit om hem dan maar zo te noemen tot ik zijn echte naam weet.

Nu komt Cialaar bij me staan en samen met mij aait hij Draco. Ik kan mijn ogen niet van Draco afhouden, in zijn ogen ligt zo veel liefde en ik geniet zo van mijn onschuld hier dat ik bijna ervan ga huilen…. Shit… ik huil al, van vreugde wel ….

Cialaar slaat zijn arm om me heen en samen staan we zo bij Draco, onze draak, nee mijn draak. Cialaar heeft er ook een zie ik nu, die komt naast Draco te staan nu…. Een blauwe draak… met gele ogen… deze is krachtig en lijkt goede maatjes te zijn met mijn Draco… bijzonder dit… zouden het ook tweelingzielen zijn net als Cialaar en ik? Mijn gevoel zegt van wel… al kan ik niet zo goed de sekses onderscheiden bij draken, voor mij is deze ook een hij, of toch niet?  De draken staan dicht naast elkaar…. En heel even lijken ze te versmelten tot één draak, maar even snel als dat beeld komt gaat het alweer. Ik sta met mijn neus tegen mijn Draco aan en snuif zijn lucht in. Ik zie de kleine tornado wolkjes uit zijn neusgaten komen en moet er om lachen. Ik kan het niet laten om met mijn vinger de wolkjes te bespelen. Cialaar moet er ook om lachen en samen met hem gaan we nu vliegen op onze draken. Ik mag achterop mijn draco zitten, vlak achter zijn hoofd en met mijn handen houd ik zijn oren vast, bij gebrek aan een stuur of ander houvast.

Met een ruk komen we ineens in beweging als Draco zijn vleugels met kracht uitslaat en ons laat zweven. Ik zie Cialaar met zijn draak vlak naast me vliegen in het donkere gehemelte. Het is donker van de nacht, niet van het duister als je begrijpt wat ik bedoel, want ik voel me verder licht en vredig. Zachtjes vliegt Draco door de sterrenhemel boven de aarde. Onder ons verschijnen achtereenvolgens een meer en de witte toppen van de bergen…. We vliegen over een woestijn en een zee…. Draco laat me alles zien in zijn wereld, de wereld zoals hij die beleeft en graag ziet. Het is hier prachtig, een paradijs, en toch is het ook onze aarde, die wij mensen zo uitputten en vervuilen. Maar Draco verbergt het voor mij, laat mij alleen al het mooie zien, zoals het vroeger was… schoon, helder en prachtig levendig.

Voor even mag ik weer genieten van deze prachtige aarde, al vliegend op de draak die mij al zijn liefde schenkt en waar ik heel dankbaar voor ben. Samen met Cialaar en de draken vlieg ik nog even zo door de blauwe hemel voor ik weer land terug op aarde in mijn lichaam. Wat is het toch prachtig om dit allemaal te mogen zien, ik ben dankbaar voor dit prachtige cadeau zo maar op een gewone zondag ochtend....