De kern van wijsheid The pearl of wisdom

Ik ga op reis met mijn vriendin Emmy, we worden geleid door onze gidsen Cialaar en Undrill. In een kring gaan we omhoog, heel hoog. Daar aangekomen lopen we over een prachtige zonnige grote vlakte, een blauwe vlinder volgend. Het is een prachtige vlinder en hij fladdert vrolijk voor ons uit. Als we bij een hoge rotswand komen keert de vlinder naar de wand toe, we moeten hier omhoog.

We volgen de vlinder naar boven en komen bij een complex van kleine gebouwen, een soort van klooster of tempelcompled. Het lijkt er verlaten, want we voelen en zien geen andere zielen.

Er is een bron met water en we besluiten een slokje te drinken daar. Het water maakt ons lichter, alsof we meer gaan stralen en witter worden. Dan zien we ook de zielen verschijnen die hier leven. Ze zijn er maar ze lijken ons niet te zien, ze lopen langs ons zonder aandacht aan ons te besteden. Eén van hen ziet ons wel, hij, een monnik, staat op een trap, een stukje bij ons vandaan. Hij wenkt ons en wij lopen naar hem toe. Dan keert hij zich om en lijkt ons te vragen om hem te volgen. Een kleine gebouwtje wordt geopend en we gaan met zijn drieën naar binnen. Het lijkt een beetje donker, maar binnen is een lichtbundel die op de grond van de kamer schijnt, daar is een soort van lage tafel, met een theeservies erop.

We gaan rond de theetafel zitten en de monnik begint een ritueel. Voorzichtig schenkt hij de thee in de kopjes en geeft ons allebei een kopje met een gebaar dat we dat op moeten drinken. Ik kijk in mijn kopje en tot mijn verbazing zie ik dat op de bodem ervan een glimmende oranje gouden knikker ligt. Ik vraag wat dit voor iets is, voordat ik het op drink. Emmy hoort de monnik zeggen: de kern. Ik vraag verder, de kern waarvan? Dan hoor ik: De kern van wijsheid.

Ik moet de kern van wijsheid op drinken. Ik neem hem eerst in mijn vingers en bekijk het eens goed, het is een heldere doorzichtige knikker, met gouden en oranje stipjes en gloed. Ik stop het in mijn mond en het smaakt naar een zoet zuurtje, een soort van snoepje. Maar als ik het doorslik brand het wel een beetje, alsof je een strepsil neemt.

Ook Emmy vindt iets in haar kopje. Het is een blaadje van de Gojiboom wordt gezegd. Er komt een leuke tekst ook bij. "Het kruid van de liefde, verenigd in het koninkrijk der dalen en bergen, waar sneeuw en zon elkaar verlangen en de winden elkaar kruisen."

Dan is de reis voorbij en nemen we afscheid van de monnik.

I'm soultraveling with my girlfriend Emmy and we are led by our guides and Cialaar Undrill. In a circle we go up, very high. Once there, we walk on a beautiful sunny high plateau, a blue butterfly in front of us. It's a beautiful butterfly fluttering happily for us. When we arrive at a cliff wall, the butterfly goes up and we follow.
We follow the butterfly and arrive in some sort of complex with small buildings, it looks like a monastery or tempelcomplex. It seems abandoned, we feel and see no other souls.
There is a source of water and we decide to drink a sip there. The water makes us lighter, more like we are going to shine and are looking whiter. Then we see the souls appear that live here. They are there but they don't seem to see us, they walk past us without paying attention to us. One of them does see us though, he, a monk, is standing on a staircase, a bit away from us. He beckons us, and we walk towards him. He turns around and seems to ask us to follow him. A small building is opened and the three of us go inside. It seems a little dark, but inside is a beam of light shining onto the floor of the room, there we see a kind of low table with a tea set on it.
We sit down around the tea table and the monk begins a ritual. He carefully pours the tea into the cups and gives us both a cup with a gesture that we need to drink. I look into my teacup and to my surprise I see a shiny gold and orange ball on the bottom of it . I ask what this thing is before I drink it. Emmy hears the monk say it is the core. I ask further, the core of what? Then I hear: The essence of wisdom.
I have to drink this pearl of  wisdom. I first take it in my fingers and look at it properly, it is a clear translucent marble, with gold and orange dots and glow. I put it in my mouth and it tastes like a sweet candy. But if I swallow the it, it is somehow burning a bit within.

Emmy is also finds something in her cup of tea. It is said it is one of the leafs of a Goji tree. There is also a nice text. "The herb of love, united in the kingdom of valleys and mountains, where snow desires the sun and the crossing winds meet."
Then the trip is over and we say goodbye to the monk.